Grób wampirów w Schladitz: sensacyjne znaleziska w Muzeum Historii Naturalnej!

Grób wampirów w Schladitz: sensacyjne znaleziska w Muzeum Historii Naturalnej!

Podczas nowych badań „grobowca wampirów” w Schladitz w Muzeum Historii Naturalnej w Lipsku dr Anna Marschner-Dordevic dokonała niezwykłych odkryć. Szkielet młodej kobiety odkryty w latach 80. XX wieku jest pełniejszy, niż początkowo sądzono. Podczas prac archeologicznych na światło dzienne wyszły nieoczekiwane fragmenty szkieletu. Odkrycie to jest dziełem szczęśliwego zbiegu okoliczności, gdyż w niektórych pudłach znajdujących się w muzeum znajdują się nieoczekiwane znaleziska, które nie były wcześniej udokumentowane. Archeolog, który przywiózł do muzeum związane z nim znaleziska, był zaskoczony obszernością materiału, którego przez dziesięciolecia nie obejmowała cała ekspozycja stała. Mogłoby to znacząco zmienić dotychczasową interpretację grobu, jak podaje leipziginfo.de.

Sam „grób wampirów” jest fascynującym świadectwem historycznych rytuałów pochówku, których celem było uniemożliwienie „upiorom” lub „wampirom” powrotu z grobu. Dokonywano tego m.in. poprzez celowe ułożenie kości w taki sposób, aby zmarłego „unieruchomić”. Doktor Marschner-Dordevic powróci do Muzeum Historii Naturalnej w grudniu 2025 r., aby kontynuować badania i dokładniej analizować grób.

Konteksty historyczne i podobne odkrycia

Praktyki pochówku widziane w „Grobowcu Wampirów” nie są wyjątkowe. Podobne rytuały obserwowano w innych krajach, np. w Polsce, gdzie niedawno odkryto szkielet XVII-wiecznej kobiety. Kobieta ta była również uważana za „wampirkę”, ponieważ podczas pochówku została pochowana z sierpem na szyi i jedwabną chustą na głowie. Sierp miał uniemożliwić jej „powstanie z martwych”, natomiast kłódka na dużym palcu u nogi symbolizowała niemożność powrotu, jak szczegółowo podaje [bw24.de](https://www.bw24.de/wissen/archaeologen-entdeck-vampir-grab-polen-17-jahr Jahrhundert-skelett-zr-91773621.html).

Profesor Dariusz Poliński wyjaśnił, że sierp ustawiono w taki sposób, że gdyby zmarły próbował wstać, doszłoby do urazu głowy. Te specyficzne praktyki pochówku rozwinęły się głównie w Europie Wschodniej w XI wieku ze względu na strach przed wampirami i przeżyły renesans w XVII wieku w związku z podejrzeniem wybuchu epidemii wampirów w regionie.

Dodatkowe środki i obawy społeczne

Oprócz wspomnianych rytuałów, inne środki ostrożności obejmowały odcięcie głowy lub nóg, pochowanie zmarłego twarzą w dół oraz spalenie lub przekłucie metalowym prętem. Tradycje te odzwierciedlają głęboko zakorzeniony strach ludzi przed istotami nadprzyrodzonymi i możliwością powrotu zmarłych. Znaleziska takie dostarczają informacji nie tylko o indywidualnych losach w kontekście historycznym, ale także o lękach społecznych tamtych czasów.

Centralnym miejscem badań takich pozostałości i ich znaczenia kulturowego pozostaje Muzeum Historii Naturalnej w Lipsku. Kontynuacja badań u doktora Marschnera-Dordevica daje szansę na uzyskanie jeszcze głębszego wglądu w mistyczne i kulturowe idee minionych czasów.